Блузирање (307-337)

(прва кавадаречка колумна)

Торба полна сеќавања. Да се разбереме, сеќавањата се само мои, ако вам ви одговараат – радувајте се, ако не, терајте друга страна, интернетот дава можности секој да се искаже и да има право на збор. Секако дека тоа е дел од демократијата. Колку и да тоа некому не му се допаѓало. Во демократијата има почитување на поинаквото мислење. А овде, во зависност кое село – град, која власт, политичка опција или слично “јебем ли га“, се “тркаме“ кого повеќе да го навредиме и повредиме. Ројки сме невидени, бре! Сите заедно, на куп!

И кога сме кај сеќавањата. Јас не ја паметам Зоолошката градина во Кавадарци. Арно ама, ги паметам на пример најдобрите денови на Градскиот парк во Кавадарци. Онака, без згради истопорени (во денешно време) кои го скрија протокот на воздухот во паркот, згради кои ни ги скрија сеќавањата за Градскиот парк. Над “Бриони“ имаше една фонтана која како деца не веселеше, страшно добро решена, европска и пред да имаме европски идеали, простор кој повторно го откривме пред десетина години со “Алтер Центар“ и кој е идеален за културно - уметнички настани. Којзнае можеби е само еден симпатичен одблесок од едно детство, ама фонтаната беше на идеално место. Таму каде луѓето од Кавадарци и пред да постојат Здруженија за заштита на птиците, градеа птичји куќички и веруваа дека еден ден ќе биде подобро! За еколозите на кои се им е предимство освен екологијата по дефиниција – во некоја друга прилика! Да се разбереме, мое мислење. Право дадено и човечки и законски. Се друго се “прикаски за мали деца“.

И стигнавме до денешно време. И та‘ шооти стигнавме. Дваесет години ја пишувам колумнава, поставувам прашања, оти нели, одговорите се некаде на друго место и покрај се, а јас сум само обичен граѓанин кому желбата му е да живее спокојно и сигурно, пристојно како во секоја нормална земја и град. Различноста во нормалните земји се почитува и е основа на демократските принципи на живеење, но и опстојување и како општество и како држава. Оној кој мисли поинаку, молам, има право на поинакво мислење. И тука завршуваат сите приказни за терање демократија во Македонија, во Кавадарци. Оти ако јас не го почитувам поинаквиот од мене – чуму сум?! Па не го терам/пишувам ова парче (виртуелна слободна територија) самобендисано наречено прва кавадаречка колумна за џабе 20 години. Имам потреба, а секојдневно гледам (анализи/статистики/кој/што/како) дека имам читателство кое ме следи и сум исклучително благодарен за тоа, а тоа нема намера да го смени своето мислење за општествени и градски прилики, истовремено ценејќи го тоа што го пишувам, како еден блузер кој нешто оставил ваму – таму и сеуште може. Не само што може, туку и мора!

И тука за жал морам да прекинам со пишувањето, затоа што некогаш зборовите немаат смисол. Бесмислено е да се зборува/пишува кога драги луѓе заминуваат.

П.С. Додека ги пишувам овие редови, потврдена е веста дека ни замина уште еден градски лик. Ни замина Мери Парчева, драгата личност од новиот центар на Кавадарци, борец и суптилен поддржувач на урбаните случувања низ градот. Но пред се човек, личност со неверојатна храброст и гордост и покрај се што доживеа. Ми беше исклучителна чест што те познавав со децении. И се дружевме кога за тоа беше време. И разговаравме и се смеевме и плачевме. Збогум драга Мери. До следната средба драга Мери.

By

Марјан Т.

Бул.“Џон Ленон“ 3

Кавадарци

Блузирање (306-336)

(прва кавадаречка колумна)

Намерно го избегнав и пишувањето и објавувањето на ова издание на “Блузирање“ на 1 април, иако баш тогаш седнав пред компјутерот. И се спрепнав. Ова не е време да им се одземе “смеата и шалата“ на професионалците, кои во вид на политички мутанти деновиве ќе ни се кезат од секое можно место кое може да го замислите. Арно ама, нема да им дозволам да ми влезат и излезат од фрижидерот. Го наполнив, за нив нема место во ниеден дел од мојот дом, најмалку во фрижидерот. Нека кркат манџи кај им душа сака и нека се “тискат“ по плоштади, домови на култура, спортски сали, штабови (како моќно звучи нели, ко‘ да се спремаме за војна) и слични јавни простори, чија основна намена е сепак за нешто друго. Познати се датумите за сите избори, ете ми гласачко место, ете ми пенкало и гласачко ливче, ќе си заокружам и ич да не ве боле таквоата за кого. Толку за изборите, оти и онака 34 години живееме во непрекината изборна кампања, та преку таквоато (по втор пат) што тоа имате да понудите. Пресметките си ги водам сам, колку и што, каде и со кого. Одлуката не ја носам последниот ден. Уште сега се е јасно. Затоа чао политико до денот предвиден за гласање!

Инаку, распојасан по дома, откако ги собрав садовите од машината за перење садови, откако ги “спрострив“ алиштата на терасата, така миризливи и мокри по “обработката “во машината за перење, ете ме кај се зафркавам по социјалните мрежи. Додека не ме фатат и не ми ја дадат правосмукалката во раце, таа неминовна машина за конечен мир во куќа. И така, ја рокер низ станот, блузер за по дома. Таа е...

Се шалам. Никогаш не сум имал проблем од брачниот партнер за било која факинг желба. Од купување стрип до организација на рок фестивал. А кога сме кај рок фестивал, ете “Алтер Центар“ објави нешто, така да еве кај е 2025! 

П.С. Април низ годините донел извонредни албуми. Еве само кои албуми, меѓу другите, излегле во април 1973. Пред пеесет години! Second Helping - Lynyrd Skynyrd, 461 Ocean Boulevard - Eric Clapton, It's Only Rock 'n Roll - The Rolling Stones, Sheer Heart Attack – Queen, The Lamb Lies Down on Broadway – Genesis, Court and Spark - Joni Mitchell, Rocka Rolla - Judas Priest, Planet Waves - Bob Dylan, Walls and Bridges - John Lennon, Rock 'n' Roll Animal - Lou Reed… Која година а!

By

Марјан Т.

Бул.“Џон Ленон“ 3

Кавадарци

Блузирање (305-335)

(прва кавадаречка колумна)

Не гледам вести и не купувам весници,

се хранат со туѓи несреќи,

за во редовни рубрики – човечки судбини,

и не знам зошто

на секој рид по една џамија

и црква на секоја раскрсница,

а сите ја пиеме истата вода“

(“Жал ми е за децата“, Суперхикс, LP “Underground Evergreens”, 2017)

Си реков да оставам вештачката интелегенција овојпат да ја напише колумнава, та‘ раат да тегнам, ама се предомислив, оти сеуште можам да кажам што тоа има и нема во вечната тема на “Блузирање“ – Кавадарци. Нормално онака како што треба, со аргументи, со логика на постоечкото и веродостојноста на секојдневието. А секојдневието во Кавадарци – кому како дојде.

Некаде раните осумдесети, поточно, се сеќавам како гимназијалци трета средно се вративме од екскурзија (1983) низ (тогашна) Југославија, некои велат легендарното, јас велам толку му било речено, престана да постои кавадаречкото корзо. Она корзо во три реда – првиот за тинејџерите, пилците кои штотуку прелетале во младоста (таму се мотаа и градските мангупи), вториот за оние кои штотуку фатиле дечко/девојка за сериозно и третиот за оние кои веќе верглале накај самци/задоцнети моми и ергени. Интересно, оние од третиот ред денес се посреќни, со семејства, со среден живот, отколку повеќето од оние од вториот ред. Ама кој да ти биде паметен зошто и како. Корзото имаше обид – два повторно да заживее година - две потоа на градскиот плоштад, ама излезе дека бесмисленото вртење во круг успевало само на “Илинденска“. А потоа дојдоа дискотеките и кафиќите и се замина во друг правец. Градското живеење, особено кога станува збор за забавата и ноќниот живот и пред тоа да се случи на државно ниво, го напушти социјализмот и замина кон западот (истокот и онака овде никогаш во тие времиња не вирееше).

А денес?! Денес белосветските политички канализации виреат низ остатокот на кавадаречката чаршија, еден куп “паметњаковиќи“ на секое ќоше низ градот. Да, тоа се оние истите кои не знаат како пешачки да поминат и тоа на семафор, а семафори во Кавадарци има од раните седумдесети на минатиот век. Дел од нив се радуваат на белосветските теории на заговор, за нив земјата како планета е рамна плоча, во меѓувреме користејќи ги бенефициите на демократијата не убедуваат дека со војна се се решава. А бе војна по дома да си направите!

И така, се некои “фини нешта“ на десет километри од сите главни патишта во државата. Да, и за мене Кавадарци е центар на светот, во него живеам и творам и не барам ништо повеќе од пристојно место за живеење, малку мир меѓу озборувачките машинерии и сеанси, троа сонце меѓу облаците надвиснати над утрешниот ден. Не ви се бендисува ова до сега напишано? А зошто читавте? Е па ајт, на некоја друга адреса, оти ова парче виртуелна слободна територија наречено “Блузирање“ не признава политички притисок, не признава аматерски владетели и ситни души по дефиниција. Терајте си вие вашиот локален дистрибутерски експрес на лажни вести, на простотилак. И да, семафорот има три бои: црвено, жолто и зелено. Што тука не е јасно?!

П.С. Ова е кратка колумна. Оно и животот е краток па сакаме да го живееме. Арно ама да живееш и да животариш не ќе да е исто. Животарењето подразбира “клањање“ на измислените величини, а (со извинение) гомна од луѓе, а живеењето подразбира нешто сосем друго. За да живееш потребни ти се добри луѓе околу тебе, за животарење треба само да бидеш нечија бројка за поткусурување.

By

Марјан Т.

Бул.“Џон Ленон“ 3

Кавадарци

Блузирање (304-334)

(прва кавадаречка колумна)

Еве не по вторпат во 2024, на сред празници кои така еуфорично ги “славиме“ ко‘ да нема утре. Повеќето од празниците се верски и секако – почит кон вистинските верници, а не кон папазјанијата која неодмерено и со врескање, софри и железна потпора на кичот и шундот ја покажува својата верска припадност со непочитување кон останатите верски конфесии, особено кон атеистите. А да видиш ти интересен момент, во моментот се чини дека токму атеистите се најприсебни и единствени кои имат искрена емпатија кон вистинските верници. Оно, верски празници има секој ден, кому како му дојде. Преполни се социјалните мрежи со “вера во бога“ преку објава на фотки на сомнителни и шарени икони, кои врска немат со реалноста. Ај, нека врви животот, нек‘ терат софрите. Па се таму некаде до 14 февруари кога ќе започнат долгогодишните бесмислени полемики Свети Трифун или Свети Валентајн. Ко‘ да повеќето знаат кое е значењето на двата празника (во ист ден). Ма појма немат!

А друго ми беше муабетот. Пред некој ден еден пријател ме праша што правиш кога ти е досадно? Одговорот беше едноставен: “Мене никогаш не ми е досадно.“ Или сум на работа или читам книги, списанија, весници, стрипови. Задолжително слушам музика (во моментот “вртат“ The Stranglers), пијам кафе со пријатели или буквално на сред град правам супер муабет со познаник. Играм и јамб, правам скара секоја недела, чистам со правосмукалка и бришам прашина, понекогаш ќе напишам некоја песна (инспиративен е животот), а знам и да молчам и така да ми биде фино.Плус сеќавањата кои врват до крајот на животот.“

А едни од сеќавањата одат вака: Таму некаде крајот на седумдесетите, ние основно школо, троа потпораснавме, ама филингот добар, друштвото океј и се враќаме на детството. Како што реков, крајот на седумдесетите минатиот век, троа потпораснавме. Да се разбереме, истите и ден денес се почитуваме. Ама тие години бевме деца на дворовите и околните улици и тротоари, бевме деца на нашите баби и дедовци, бевме деца на седумдесетите.

Мојата баба Цанка беше речиси целиот живот домаќинка жена. Од појадок, преку ручек до вечера. Во меѓувреме пишии, крофни, тараненик, кори и тарана. Имаше преку две куќи погоре (улица “8 Март) една баба Цвета Дињарица, баба на Тана и Димето, а најдобра комшичка другарка на баба Цанка до крајот на животот. Во семејството на баба Цвета не беше само таа. Тука беше нејзиниот дедо Анѓел кој ни ги откри тајните на вадење мед, а ние ко‘ деца нели, само зјаевме откривајќи го светот на пчелите, тие носители на животот. Неверојатноста на тоа супер семејство е што татко на Тана и Димето е чи‘ Ѓоко Дињарот, слаткарот во Ангрото, а нивна мајка беше извонредната тетка Лила Фризерката чии приказни сеуште траат. А легендите траат нели. А таа баба Цвета и таа баба Цанка, ко‘ ќе ме видеа, не да ми се радуваа, туку ме гњавеја со сите реперкусии кои ги сноси односот баба – внук. Благодарен сум им за тоа.

Останато, меѓу другото ми е едно сеќавање, раните осумдесети, вујче Иван и вујна Неша со Цанка и Надица се на одмор летото. Ја одам кај баба Цанка да ја видам, а они квакнати на ѕидчето (меѓу дворот на баба и тетка Стојна) со баба Цвета и ја “заебават“ тетка Душанка како била многу дотерана. А ја, таков ко‘ што сум скроен, “Аман бабо, аман баба Цвето!“. А они мене “ Оди таму ручај и заминуј!“. И што ќе му правиш. Ги имаа годините, тежок живот зад нив, а прекрасни со нивната љубов кон потомството! А баба Цвета ги “тегнеше“ цигарите во најдоцните години и и викам “Баба Цвето, ме утепа од гребење.“ А она мене “Дете, бркај работа, имаме муабет со баба ти“. И после тоа на заминување, кутија цигари во џебот од палтото од баба Цвета Дињарицата, баба на Тана и Димето. А комшии на мојте братучетки, мои сестри Цанка и Надица. А и кај баба Цанка и кај баба Цвета дворови големи, да се изнаиграиш! Ете така, не е до времињата, до човеците е!

П.С. Во некоја друга прилика прикаските за кавадаречките трафики. За трафиката на Нова Македонија, на Тутун, па за трафиката на Марето, после тоа на Шупелката, па до денешните трафики, така безлични, ко‘ што ни стана секојдневието.

By

Марјан Т.

Бул.“Џон Ленон“ 3

Кавадарци

Блузирање (303-333)

(прва кавадаречка колумна)

 

“Да бидиш алтернатива во деградирано општество е сосем кул“ – Рамбо Амадеус

 

Вообичаено најголемите глупости во една година се случуваат на крајот на истата. Оно, овде глупостите се секојдневие, ама ете некако со децении крајот го “краси“ делото. Глупости имаше и на крај на 2023, ете ги кај “радосно“ не пречекаа и во 2024.

Не успеавме како граѓани, како народ, како држава да се отарасиме 33 години од глупостите на политиката која и на сон ни доаѓа со “двеста“ прес конференции дневно, со тоа портпаролите на политичките партии кои како некои баби “нарикачи“, само озборуваат наместо да изнесат факти, секако со намера преку изнесените лаги и вознемирување на граѓанството да му наштетат на противникот, демек. Срам да се немало, ниту минимална општествена одговорност.

А што се однесува до крајот на 2023, најмногу што ме навреди како граѓанин е тоа што со една обична препорака на Владата, дека може да се работи и во недела (и адекватно платени вработени), алчните газди на супермаркети и слични тракатанци одлучија да им го одземат денот на вработените, максимално малтретирајќи ги на 31.12.2023, кога истите треба да бидат со семејствата. И немојте да ми кажувате дека се платени за тој ден. Напротив. Впрочем, прашајте некого од нив. Срам да се немало, ниту малку човечка емпатија и солидарност. Багра алчна!

Исто ко‘ екстремниве десничари/левичари кои не утепаа со нивната љубов кон татковината. А ваму никаков обзир со нивниот екстремен национализам (како предвестие на фашизмот) кон обичниот човек кој само сака да го живее животот толку – колку што може и слободен да придонесе за поубаво утре за сите. Оти колку и да се кичести и смешни празниците новогодишни, треба да се има почит кон оние кои ги слават, особено оние што не е се турбо – фолк и не се малку, ма колку и да сакат да не убедат во тоа организаторите на “манифестации“, се еден до еден патриоти кои стотици илјади евра истурија да донесат џингрлака музика ли е што ли е од соседството. А бе го имаме истото за ситна пара овде, во првата кафана со локалните турбо фолкери, само што се многу поефтини. Ах да, квази патриотизам завиткан во обланда на екстремен турбо фолк, а како “црешка на тортата“  - 50 илјади публика на плоштад кој собира максимум 5 илјади луѓе. Фали ме усто! Иронија нели. Ама мора парите да се правдат, така да се е јасно. И да. Тука завршуваат сите приказни за култура и уметност, тука завршуваат сите приказни за непотребен огномет од кој половина маалски улични животни заминаа во неповрат, тука завршуват сите приказни за традицијата на палење на коледарски огнови која стана еуфорија на “бомбашки напади“ до сабајле од екстремно гласни петарди ли се, што ли се. Да не започнуваме за екстремната сообраќајна некултура и покрај сите “прикаски“ за решена сообраќајна инфраструктура. Тука завршуваат сите приказни за квалитетно градско живеење. Тешка заебанција, живот на подбишега. И да, се иселуваат млади и нешто постари и од Кавадарци. Меѓу нив солиден процент на патриоти, кои потоа удобно сместени во некоја западна недоѓија ни солат патриотски ум нам кои овде останавме и сеуште веруваме дека Македонија и Кавадарци ќе ги биде. И да, сите кои имате туѓ пасош, баш ве заболе што нашата држава се вика Република Сeверна Македонија. Ние кои останавме овде и имаме македонски пасош, деновиве ќе ги промениме личните документи и не правиме светска катастрофа од тоа. Едноставно, животот тече и не чека локалните патриотски дрипци од викенд во Солун да ни кажат како да живееме ебати. Во стилот “Чебрен не го даваме, ама не знаеме што да направеме со него“. Така му доаѓа. Одам уште еднаш да го преслушам најновиот албум на The Rolling Stones. Да, излезе во 2023, а во 2024 не очекува уште мнооогу добра музика. Најквалитетното што се очекува оваа година претежно е рок, ама и онака ова не е текст за друга “музика“. Ако сте љубители на таа друга “музика“ – џабе читавте!

П.С. И во 2024 ќе се дружам со убави луѓе, истомисленици, соборци, ќе слушам добра музика, ќе ги хранам и бранам бездомните животни, ќе садам китки на терасата, ќе ги почитувам вредностите и доблестите, ќе ја зголемам емпатијата, ќе читам одлични книги од домашни и светски автори, ќе купувам и разменувам книги, стрипови и списанија, ќе се почитувам малку повеќе себеси, ќе возам повторно точок и ќе ги пцујам оние кои не го почитуват тоа, ќе бидам вообичаено гласен со јасно изразен став за Кавадарци пристојно место за живеење, за Македонија во ЕУ, како решение за милион глупости и проблеми.

By

Марјан Т.

Бул.“Џон Ленон“ 3

Кавадарци

Блузирање (302-332)

(прва кавадаречка колумна)

Уште една тура додека не стигнат Загор те неј и Блек Стена, додека не не “распердаше“ Командант Марк, додека не ни “вреште“ по една Текс Вилер. Мистер Но секако ќе ни понуде авантура некаде во Бразил, а Дилан Дог ќе не одведе во неповратот на темните страни на Лондон. Добро сега, не дека Марти Мистерија ќе не пречека со мирно секојдневие, ама ете кај е Рип Кирби со неговата детективска упорност да не спаси од злото.

Се ближи крајот на уште една година. Радост ли е што иде Нова година, тага ли е што уште една година заминува?! Кој ќе го знае одговорот – Нобелова награда. Исто ко‘ што треба Нобелова награда за оној кој ќе ги израмни шахтите низ кавадаречките улици, па да возилата низ градот потраат уште некоја годинка. Проблемот е во тоа што нема проблем, има незнаење и непрофесионалност во изведбата на истите тие шахти. И улици!

Нејсе. Иде Нова година и на ден – два пред неа нормалниот свет прави рекапитулација на она што било претходната година, да се запише и верифицира она што било квалитетно, да се исправат грешките во периодот кој доаѓа од она што било неквалитетно.

Низ изминативе години, вообичаено последната колумна во тековната година блузеров ја посветуваше на најдобрите културни и уметнички настани кои му се случиле на Кавадарци. Но, со оглед на тоа што низ изминатиот период се намножија ликовни критичари, музички критичари, литературни критичари и слични критичари, еве сега не го правам тоа. Оставам на големите познавачи на кавадаречката култура и уметност да си го направат својот избор на најдоброто (има некој “муда“ да го направи тоа?!) . Секако, доколку присутвувале на некој културен и уметнички настан, па евала – повелете со свој избор и образложение зошто е тоа така. Јас ќе си приспомнам само на она што ми ја грееше душата, што ги радуваше љубителите на квалитетното и секако субјективно и лично. Се заебавам?! Има такви низ градот?! Нема?! Сериозен си блузеру? Ретко кога сум бил посериозен!

Два настани ми останаа при срце, па дозволете ми да објаснам зошто, како, каде и од кого, па и со кого. Во суштина и нема што да (до)објаснувам. Пролетта 2023, почеток на месец мај, во Дом на култура Кавадарци се отвори изложба на графики на Иван Мегленов. Кавадаречко дете, а скопјанче, ма извонреден уметник. И графичар и дизајнер. Една од изложбите последниве години која беше одлично посетена на отворањето, а во 2023 особено и бројно, ептен, ма најбројно. Заслужено секако, затоа што Иван има што да каже, а ние како посетители уживавме. Уметниче – секоја чест!Ама епте секоја чест!

Втората изложба и не се случи во Кавадарци. Туку во култниот МКЦ во Скопје. Изложбата “Некогаш и денес“ на големиот Ристо Соколов Сокол. Фантастично доживување, дружба со големи луѓе, новинари, ликовни уметници, музичари, книжевни издавачи, актери, пријатели и обични љубители на ликовната уметност. Горд сум на секој момент, од идејата до реализацијата на изложбата. Посетеноста голема, на изненадување на блузерот. Се друго кавадаречко во Скопје е една обична и извикана прикаска. Никој никаде! Ве немаше никаде бре да му изразете човечка почит на најголемиот од Кавадарци! Барем оние кои јадевте и пиевте на негова сметка! Со исклучок на петнаесетина кавадарчани од Скопје (останатите во Кавадарци доаѓаат да си ја земат зимницата, да се изнаиграт на турбо фолк музика на гроздоберот и слични тракатанци), на изложбата бевме оние кои Ристо го познаваа, го дружеа и не го заборавија. Нејсе, благодарност од се срце на сите кои дојдоа од Скопје, од Кавадарци, од Кочани, од Неготино и други градови, благодарност што ете бевте таму. Секоја ви чест! И ете, за блузерот и ова е настан на годината, можеби најголем, оти така треба! Фала им на Винаријата “Наумчеви“, на нашите Ѓоко и Мицка, на извонредните вино и ракија, фала и на Таца и нејзиното Радио Кавадарци без која изложбата којзнае дали ќе се случеше и толку! Никој друг рецка не ни удари за настанот. Секако благодарност до сите медиуми (дневни весници, сајтови, портали, над шеесет медиуми кои несебично објавија информација (најава, критика, објава и др.) за изложбата на Рики.

П.С.

Ова беше последното издание на првата кавадаречка колумна за 2023. Се понатаму е вовед во 2024, јубилејна, стратешки нели важна. Во 2024, веќе спомнавме,  ќе се одбележува 20 години и 350-то издание од почетокот на Првата кавадаречка колумна “Блузирање“. Среќна Нова година. Среќни празници се таму до Први мај! Кому како1

By

Марјан Т.

Бул.“Џон Ленон“ 3

Кавадарци

Блузирање (301-331)

(прва кавадаречка колумна)

Колку само се радувам кога ќе разберам дека некој се грижи за рок музиката во Македонија, особено ако станува збор за кавадаречката рок музика. Извонредно. Мада не знам од каде излегуваат луѓето, се радувам кога некој се осмелил да сними и аудио и видео материјал со кавадаречките рок бендови, особено што тоа чини пари, а ние неколкумина, ентузијасти ли како ли да се наречеме, појма немам, ама се утепавме барајќи поддршка низ годините наназад за да помогнеме на кавадаречките рок бендови и никој рецка не ни удри, ама ете, супер е нештото што се случило. Изворите (на авторот) велат дека снимките ќе се појават за Нова година на јутјубето, би му дошло како новогодишна програма. Како се вели – нека рока! Long Live Rock’NRoll from Kavadarci!

И од одовде ова станува (пред)новогодишна колумна. Влегуваме за дваесетина дена во изборна година, ќе биде интересно, оти ќе се судрат истите кои се судруваат триесет и озгора години меѓу себе. Арно ама, влегуваме и во јубилејна година.А тоа е милион пати поважно од изборите, наврем ли им ги избори. Во 2024 се навршуваат 20 години од објавувањето на првото издание на (самобендисано наречена) првата кавадаречка колумна “Блузирање“, плус уште еден скромен јубилеј, ќе дотераме до 350-то издание на истата. Така да, ќе биде весело. А за изборите? За македонската и кавадаречката рок музика и нејзините исполнители? Секако допрва ќе читате! Да сме живи и здрави секако, нека трае пенкалото.

А колумнава почна “скромно“ во двонеделникот “Тиквешка хроника“ кој “траеше“ две години. А истиот остави богами дебел белег во кавадаречкото новинарство. Особено што двонеделникот  беше независен и не зависеше од ниту еден “кобајаги“ фактор во државата и регионот. И да се разбереме: “Тиквешка хроника“ беше пред се кавадаречки новинарски производ. Дотука се е јасно нели?! Понатаму со свои зборови.

За предновогодишната еуфорија, ако ја има, сега за сега нека пишуваат други, мене ми е важно околу себе да имам добра музика, добри луѓе и фина секојдневна атмосфера. Ќе ги изоставиме овојпат сообраќајната и општата некултура, антиградското однесување, ситните души, душегрижниците и озборувачите, кодошите и ширачите на лажни вести. Нека си уживаат во нивните “смрдливи“ гнезда. Ние троа поразличните и свои, со сопствен став ќе си го тераме своето на раат. Доста ние се нервиравме. Време е фалбаџиите и нафатираните да си погледнат зад грбот. Ама нивно си е. Ние нашето, тие нивното. Оно нашето не би го дал за илјада пати нивно, така да (сабота ли, недела ли е, воопшто не е важно кој ден е денес) вечер со убави човеци и одлична музика во пресрет на нови денови исполнети со убавина од почит, дружби и разговори за фини мали нешта кои го прават животот. А култура и уметност? Па блузерот секојдневно зборува за тоа, па и овие редови се полни со култура и уметност. Оти за квалитет не се потреби зборови, потребни се човеци кои си ја разбираат работата. И ја сакат!

П.С. Е па сега и ПС ли да тераме. Е океј де, ќе тераме, оти денов кој трае којзнае што ќе донесе и каде ќе не однесе. Радувајте се на сијаличките, радувајте се на табуретките, радувајте се на деновите кои ќе ви ја донесат Новата година. А инаку по Новата година е први јануари, така да, вие си знаете!

By

Марјан Т.

Бул.“Џон Ленон“ 3

Кавадарци