Monday, December 22, 2014

Блузирање (163-193)



(прва кавадаречка колумна)

“Okruzeni banalnoscu i noseni izbezumljujucom borbom za opstanak, najcesce nismo u stanju da prepoznamo i zaustavimo u vremenu stvari koje su zaista vazne…”

(Александар Жикиќ, книга “Место у меќави – Прича о Милану Младеновиќу“)

Никогаш не сум можел да ја разберам “финтата“ со петардите, ниту пак некогаш сакам да разберам употреба на таква глупост при (демек) веселби, особено за новогодишните празници. Да вознемируваш луѓе со пукање петарди, не ќе да е нешто арно и културно. Затоа сите кои ги “употребуваат“ никогаш нема да ја имаат мојата почит, ниту пак внимание. Оти, преку глава ми е од немањето основна култура на живеење. Токму во моментот кога започнувам да ги пишувам овие редови (речиси единаесет навечер), надвор како да се води, не дај Боже, граѓанска војна. Колку ли само треба да си недоквакан морон па да детонираш петарди по влезовите на зградите. Ве слушам како велите, а бе остај детска работа. А бре какви деца, кога на сред плоштад по таканаречените “новогодишни тезги“ (да, тоа грдотиите на плоштадот) и околу нив, без никаков страв и срам се продаваат стотици модели петарди. На главата ни се качија одговорните со “превентивните акции“. А малку да казнувате и воспоставете некој ред? Или нешто друго ви е во план?! (Во меѓувреме дознавам дека во Кавадарци имало успешна акција на заплена на петарди. И додека човек да рече “конечно“, ете ти (прегласна) канонада од испукани петарди. Најверојатно контигентот кој во Кавадарци се продава на црно не е ниту начнат со заплената.) Срамота!
Пишувам многу често, објавувам на интернет, го правам тоа, што би се рекло, бесплатно. Ретко дофтасувам до некој хонорар од страна, да ми го “стопле“ малку домашниот буџет, па ова со мултиплексираниот данок на хонорари, многу – многу и не ми се допаѓа. Зошто? Затоа што во ретките прилики да се заработи нешто настрана од платата (која е за жал, таква – каква што е), морам да пополнам едикаков формулар дека клекнат на колена, се откажувам од заработеното во интерес на дел од државата. Не заебавај!
И додека се занимаваме со секојдневните глупости, поминува уште една година. Уште еден декември дебело потрошен, па заглавени во зимските празници, не ни сеќаваме каде сме и што сме. Комуникациите со голем дел од блиските луѓе овие празнични денови ги тераме преку интернет, оти повеќето се некаде далеку, во некоја нова татковина, во која се пронашле себеси, се смириле, никој не ги тормози со политиканство, ветувања дека еве каде, веќе задутре ќе не биде, па кога ќе му ја удриме на една веселба, крајот нема да ни се знае. Еве и гласно да се запрашам - ќе има ли некој од тоа посаглам луѓето да остане, та овде да ја дочекаме староста?! Некако не ме врти мислата дека ќе има.
Како и да е, можеби и ќе има некој што малку размислува со своја глава, та ќе направи една мала анализа на годината која е при крајот, што всушност таа ни донесе и однесе. Не дека нема да има текстови и говори по медиумите, ќе ги има еден куп, како да сме најсреќните луѓе на оваа планета, ама една фина анализа од некој стручен во својата област, со троа храброст во изразот, колку да останеме на земја, не ќе е лошо да слушнеме или прочитаме. Секако дека за Кавадарци зборувам. Со оглед на тоа пак што културните и уметничките случувања траат речиси до последниот ден на декември, авторот на овие редови со случките од целава изминувачка година ќе се позанимава веќе во првите денови на среќната ли ни нова година.
П.С. Одамна нема снег во декември. Безснежните декемвриски денови се поклопуваат со транзициските години на лутање и ронење на сеуште незасушениот бетон на темелите на тукашната демократија. Иронија? Не. Онака, колку да се каже нешто, а да не звучи паметно. Оти паметта овде не вирее.

By
Марјан Т.
Бул.“Џон Ленон“ 3
Кавадарци