Friday, September 11, 2015

Блузирање (183-213)

(прва кавадаречка колумна)

Мојата покојна баба Цанка (живееше 86 години) имаше навика да ме праша: “Имаш ли за цигари?“ “Имам бабо“ -  ќе и одговорев. “Ако имаш за цигари, тогаш да имаш и за кафе и за сокче, ама најважно да имаш за јадење“ – и ќе продолжеше да ми ги штепува фармерките на рачната “Сингер“ машина за шиење, без око да и трепне. “Бабо, ама јас вечер ќе излевам со другарите?! Да не имаш некоја банка да ме освежиш?“ И онака фино и сериозно, како секоја вредна жена, над која виси товарот на годините и се што било и поминало во тие години, ќе ми рече “Прво да ти ги средам фармерките.“ Оти за се има време, особено “Да не брзаме, оти немаме време“ – што би рекол неверојатниот Ристо Соколов Сокол, единствениот човек во кој имав комплетна доверба и за арно и за лошо.Ебати животот, ебати. Ебати тоа транзицијата, сосе транзиционите лицемери, од богаташи до колумнисти, ебати мороните кои не знаат кои се, а ваму ни солат ум како е да се биде ваков или онаков. Ебати!
Да се вратам на приказната за мојата баба Цанка. До месец - два пред да замине на (најверојатно) некое пофино место, не само да го метеше дворот, туку го средуваше и тротоарот пред куќата, секое утро, како по некоја дефиниција. Дали и беше тешко? Неее, затоа што од чисто никој не се исплашил, од чисто никој не фрлил клетва. Не дека нас, нејзините потомци многу не бива, ама го држиме во раце цврсто сеќавањето на неа и ете и денеска по дома малтретирам дека еднаш беше и постоеше една баба Цанка, потомок на Бадевци, удомена во Чемерци, ама оние вистинските и Бадевци и Чемерци. И по крв и по табиет!
А пред некој ден беше во Кавадарци “Т‘к Так Фест“, еден од последните рок фестивали во Македонија каде што демо бендовите имаат шанса и предизвик, базенот кавадаречки беше домаќин на просторот, арно ама изостана бањањето. Суровоста на рок музиката нема никаква релација со канцерогеноста на турбо – фолкот од сите провиниенции која тој простор ја овозможува - на наша жалост. Фестивалот беше океј, има преодна оценка и нека трае, нека се случи и наредната година и ако неколкумина си поминавме океј, неколкумина најдоа замерка, толку бевме, ама рокенролот во Кавадарци ги изгуби сите предизвици, па што би рекол еден од најискусните во оваа област - на радост на сите кои таа вечер платија билет, рокенролот е начин на живеење, ма што и тој да понуди останува квалитетот и борбата, оти рокенролот не е фотографија појавена на некоја од социјалните мрежи. Тато или мама ти купиле фотоапарат?! Не заебавај!!! Арно ама – секоја чест на демо бендовите!
И така, меѓу катастрофалниот Тиквешки гроздобер (сите го заборавија веќе наредниот ден, ама ете јас не заборавам) и есенскиот панаѓур, имавме троа рок музика, колку да се сетиме дека сеуште постоиме, па додека трае нека трае. Во меѓувреме низ градот во просторите за таа намена се случуваат изложби, понекој концерт, перформанс и слични некои фини нешта, некој можеби и ќе ги посети, па и ќе се сеќава на нив, ете го и кавадаречкиот Театар подготвува нова претстава. Арно ама, континуираниот процес на масовност на неквалитетните настани, контра уметноста која не бара ниту големи пари, ниту глорификации и насловни страни, по којзнае кој пат ни докажува дека овде не вирее реалноста и бенефиции и (сомнителни) субвенции во (демек) културата добиваат квази музички тракатанци и џанки ѓоамити настани, а ваму чист кафеански (соц)надреализам и музички патриотизам искажан преку уморените турбо – фолк “ѕвезди“ од соседството. А бе ајде!
П.С. Колумнава ја посветувам на првиот ликовен уметник во моето семејство, на Иван Мегленов (внук на Иван Чемерски, еден од луѓето кои го ствараа модерно Кавадарци) и уште сега да си кажам дека со нетрпение го чекам мојот прв портрет. Толку знам, дека на ѕидот ќе ја закачам финалната верзија, ма кога и таа да биде. Оти денес единствено уметноста е реалност. Така некако.

By
Марјан Т.
Бул.“Џон Ленон“ 3

Кавадарци

Tuesday, September 1, 2015

Блузирање (182-212)



(прва кавадаречка колумна)

Во време на максимално развиена информатичка технологија, што би се рекло дека секоја информација е достапна секому, за случувањата на годинешниот “Тиквешки гроздобер“ мораше да дознаваме “од нога“, па дури и ние кои на некој начин и приватно и професионално со години наназад сме поврзани со оваа манифестација. Флаерите за кои никој не дозна каде можат да се набават, “таинствено“ се појавија по два-три примероци на неколку места во градот, а плакат(чињата) во А3 формат имаше залепено низ градот во колекционерска бројка. Да бе, видовме и билборд, на кој за да прочиташ што е напишано вратот да си го скршиш од што авторот бил паметен и креативен. Не сакам ни да помислам на тоа како информативно била застапена манифестацијата низ другите градови во Македонија. Ете од “толку многу информации“ не дознавме зошто дел од најавените настани не се одржаа, не дознавме зошто карневалското дефиле имаше рекордно мал број на поставки, не дознавме зошто на Градскиот плоштад се претставија само шест винарии (само во Тиквешијата ги има над 40), скара се димеше само од од шест локации, не дознавме зошто немаше никакви случувања на други локации во градот, на пример на малиот парк спроти полицијата, не дознавме и за други нешта кои ги немаше воопшто, а се подразбираа во изминатите 51 година од првиот Тиквешки гроздобер. Имало познати музички имиња за време на манифестацијата? Па, Тиквешки гроздобер не е музички фестивал за да атрактивноста ја мериме со тоа кое име “музицирало“ на Градскиот плоштад. А да, дознавме колку гости имало и колку вино се испило, макар што не е јасно според кои критериуми некој се осмелил да си игра со статистиката, кога по цел ден плоштадот зјаеше празен. Најверојатно некој немал друга работа овие три гроздоберски дена па ги чешлал фискалните сметки по локалите и ги броел продадените шишиња вино. За невкусно гласната музика во поголемиот дел од локалите, за сообраќајниот тридневен колапс, за неадекватните услови во кои работеа поставените скараџии (без вода за основни хигиенски потреби), американски (?!) крофни, разно разни благи памуци и слични тракатанци нека се изјаснат организаторите. Впрочем тоа и се должни да го направат, затоа што добија да реализираат и профитираат од манифестација од единствен тип во државата, само што заборавија на граѓаните на Кавадарци, кои се и единствени вистински сопственици на Тиквешки гроздобер. Не дека манифестацијата Тиквешки гроздобер, која со прекини се организира од 1964 година, е со застарена концепција. Таа годинава немаше никаква концепција и го доживеа дното. Со оглед на тоа што и приватно и професионално, па и емотивно со години сум поврзан со оваа по карактеристика исклучиво и автентично кавадаречка манифестација, годинашното издание на Тиквешкиот гроздобер го сметам за навредливо по карактерот на кавадарчани и се што е автентично кавадаречко и најверојатно веќе наредното издание треба да доживее коренити промени, своевидно рестартирање и ребрендирање. Белки така ќе се избрише горчливиот тридневен вкус кој остана веќе со последната вечер од тридневните (прикрпени) баханалии и изгубениот мир и желбата кај поголемиот дел од кавадарчани годинашното “чудо“ од Тиквешки гроздобер што побрзо да заврши.
Интересно би било, оние што успеале да ги пребројат гостите и количините на испиено вино на Тиквешки гроздобер, да се обидат да ги пребројат оние кои заминуваат од Кавадарци, па и од Македонија засекогаш. Претпоставувам дека знаат зошто одовде заминуваат млади, образовани, стручни и вредни луѓе, се почесто со себе носејќи го целото семејство. Нека почнат да бројат од најблиските, соседите, маалото... Или можеби таквата статистичка операција би предизвикала нешто друго во овој град, па и ова општество, кога ќе се појави фрапантно високата бројка на засекогаш заминатите во некои нови татковини?!
И да се разбереме! Тиквешкиот гроздобер му е потребен на Кавадарци од многу причини: Туристички, стопански, економски, културен, општествен и под итно неговиот бренд треба да добие ново руво, веќе од утре. Но и Кавадарци му е потребен на Тиквешкиот гроздобер, Кавадарци кое во вистинска смисла на зборот ќе живее тие три дена со манифестацијата.
П.С. Сезоната на подготовка на зимница, слатка, мармалади, кори, тарана и разно – разни други “зимски потребштини“ наголемо трае. Арно ама, не сите оваа зима ќе имаме полни фрижидери и подруми со мали слатки и солени задоволства. Така некако ќе му дојде.

By
Марјан Т.
Бул.“Џон Ленон“ 3
Кавадарци