Блузирање (178-208)

(прва кавадаречка колумна)

Започнува летото. За два дена стигнува и во Кавадарци. Првите летни симптоми не ветуваат којзнае што, барем кога станува збор за културата на градско живеење, колку и човек да посакува поинаку. Некои чудни летни вечери се случуваат, особено во таканаречениот нов центар на градот, со нагласок на кружниот тек и булеварот “Е. Кардељ“. Таман дојде време за одмор некаде околу полноќ (особено во работните денови), ете ти вистинско “откровение“ - започнува вистинска анархична драмолетка со малолетничко дивеење: се игра“топка“ на коловозот, се тропа по билбордите, шкрипат гуми, свират автомобилски сирени и драње како да е крај на светот. Граѓаните кои живеат во овој дел од градот станаа ноќни жртви заедно со немоќните спроведувачи на законот, фрчат телефонски пријави до полицијата, ама итри тоа малолетниците (?!), менуваат местоположба и стануваат уште погласни во празнењето на негативната енергија (насобрана најверојатно од “фино домашно воспитување“) и се така до првото сонце, па одново наредната вечер. Дали има решение? Па секако дека има. Спроведување на законот, со сите негови воспитни мерки и казни. Ако не друго законот е дециден за малолетничкото движење по полноќ.

Арно ама, баш ја заболе баграта за законот и мирот на недолжните граѓани, кога нема кој да ги спречи во нивната намера да го сторат своето. Џабе концерти, џабе изложби, театарски претстави и слични културни и градски нешта, џабе се во недостаток од мерки кои ќе го спречат прераснувањето на малолетниците во уште една изгубена генерација, која лесно ќе дојде на “превоспитување“ во рацете на разно – разни дилери, ситни и крупни криминалци, кои пак мочаната транзиција ги направи рак рана на ова општество. Да, за Кавадарци станува збор, за ситните души кои молчат оти “има бетер“. Оти има бетер ете и родителите се плашат да ги прошетаат малите деца од намножените и богами крупни кучиња скитници кои во цели “стада“ се движат околу Градскиот плоштад, на кружниот тек, на кејот на Луда Мара, насекаде каде ќе ги доведе инстинктот.

И што сега? Ништо. Ќе чекаме некоја самобендисана невладина организација да допре до некој троа поголем грант, па да “крене галама“ во одбрана на зависниците, хулиганите, заспаните убавици и кучињата скитници, оти нели, во мода е да се биде локално невладин и да не те интересира што се случува во државата. А книгите по книжарниците и библиотеките и онака никого не го интересираат, освен ако не се наслови од типот “Како да станеш милионер на сто начини“, “Како да станеш фраер без да се погледнеш во огледало“, “Како да бидеш убав без да се искапиш“. Ни најскапите дезодоранси не можат да ја прикријат смрдеата на баграта, чии највисоки дострели се – како да му го заебеш секојдневниот живот на обичниот граѓанин.

Извиканиот “страшен комунизам“ во бившата држава е мека крпа за денешното партиципирање на демократија. Една од причините што денес се соочуваме со носталгија кон поранешната држава е токму практицирањето демократија на некој чуден, перверзен и оригинален начин. Нешто овде не ќе да е во ред. Самобендисаноста и непочитувањето на другите не води кон добро. А дивеењето на (дел од) малолетниците пред да прерасне во општа градска состојба мора да се спречи токму од оние кои се најодговорни за тоа – родителите и оние кои земаат плата од државата да го спроведуваат законот. А такви не се малку, нели?

П.С. Не дека не можеме, туку не бива да се расчеречиме до следното утро. Оти еден и еден се два, два и два се четири, па нема друга дефиниција да му се невиде у ваквоата!

By

Марјан Т.

Бул.“Џон Ленон“ 3

Кавадарци

Блузирање (177-207)

(прва кавадаречка колумна)

Еден од воопшто најдобрите балкански бендови Парни Ваљак имаше голем концерт на 6 јуни во Скопје. Општопознато е дека авторот на овие редови на (така да ја наречам) кавадаречката интернет сцена е најагилниот при форсирањето на музиката на Парни Ваљак, па си ја исполни желбата и го изгледа концертот. Речиси два часа беспрекорна свирка, три биса и енергија на која можат да им позавидат многу помлади бендови. Парни Ваљак можете и да не ги сакате, ама мора да им се симне капа за стравопочитната кариера која ете без прекин, креативно – авторски, албумски и концертно трае цели 40 години. И токму во Скопје одржаа еден од славеничките концерти, од страна на членовите на бендот на начин на кој само може да се посакува и при тоа сите присутни да уживаат во концертот. Да, токму авторот на овие редови е бааѓи еуфоричен кога станува збор за овој рок бенд. Но и покрај еуфоријата и емоциите кои ме носеа (пеење, играње и др.) за време на концертот, тоа што Парни Ваљак ги слушам од нивниот прв албум, сепак ме прави да размислам добро – што тоа се случи на концертот во Скопје.

Иако салата “Борис Трајковски“ не беше максимално исполнета со публика, тоа воопшто не сметаше и присутните и Аки и компанијата да се забавуваат максимално. Не разбрав каде е проблемот, дали кај организаторот или домаќинот, најголема замерка е тоа што речиси до самиот почеток на концертот во салата немаше воопшто пуштено ладење, а температурата беше на границата на подносливост. Нормално, спортската сала во која беше концертот (па и сите сали од овој тип во Македонија) не е за големи концертни спектакли од ваков тип, затоа што кога се градела никој не обрнувал внимание на средување на акустичноста на просторот, па ни најквалитетното озвучување на светот не може квалитетно да го пренесе ангажманот на уметниците на сцената. А Парни Ваљак таа вечер беа токму тоа – уметници на сцената. Дали ми пречеше тоа што беше топло, тоа што во различни делови од салата звукот беше различен, тоа што имаше само една марка на пиво и што просторот за пушачите беше далеку? Од неколкудневна дистанца по концертот, можам да кажам дека тоа не ми пречеше. Мене ми пречи тоа што организаторите на големите манифестации во Кавадарци немаат слух, ниту визија на пример кога една фејсбук група со членство од над илјада луѓе со аргументи (актуелни се, на концертна турнеја се, имаат нови песни, свирачки се во животна форма, плус вистински балкански музички - живи легенди) ќе побара Парни Ваљак да свират на Тиквешки гроздобер во Кавадарци и кога низ кулоарите ќе се продутне веста дека има шанси да дојдат, ама нема да дојдат оти биле скапи. Ако се скапи, ќе пронајдете пари и ќе направите спектакл кој ќе се памети. А Парни Ваљак се токму тоа – музички спектакл кој се памети. И тоа за сите пари.

П.С.Морам овде да го спомнам и тоа, дека на концертот на Парни Ваљак во Скопје само јас успеав да видам стотина кавадарчани, во ретките моменти кога не бев “зјапнат“ во сцената и не пеев и играв.. На сите им симнувам капа за желбата да ги слушнат Парни Ваљак во живо, да поминат стотина километри за концертот и притоа да уживаат во него.

By

Марјан Т.

Бул.“Џон Ленон“ 3

Кавадарци

Блузирање (176-206)

(прва кавадаречка колумна)

Ех, да можам да шетам низ времето (наназад и нанапред), па да бирам кој период би го живеел. Оти некои нешта овде и сега - стануваат чиста заебанција од живеење. Богами и нешто плус. Ете 1-ви јуни е 2015, најдобриот другар ми е во странство, не од што му се шета, туку овдешниот начин на партиципирање на живот го натера да замине. И илјадници други пред и после него. А бе нема ден да не разбереме дека цело семејство заминало одовде. Кавадарци и пол имаме низ светот, без никаква намера да се врати овде. Зошто е тоа така?! Белки сами знаете, сега овде да не ви правам анализи со сите перформански и аспекти. Оти од ивестиции во кои молчењето е злато, а синдикатот не постои (на пример во таканаречената најголема кавадаречка инвестиција) и платата е колку да не се запишуваш во првиот колонијал – нема ЕУ, нема НАТО, нема напред, туку назад во доцните четириесети на дваесетиот век. Во времето на петтгодишните планови и задругите, во времето на клањето на козите, плус забеганиот проток на историски небулози со целна група од пре две илјади години и нешто. Времето кое во моментот ни е дадено за живеење неповратно заминува со секоја следна секунда, ама испуштеното нема никогаш да го повратиме и промениме. “Уби нас туѓа срамота“ во деновите кои неповратно течат и ни го одбројуваат часовникот на живеачката. А бе еден да застанеше, троа да се подзавртеше и да речеше “Морално беше Пиги“, та можеби и ќе му простевме. Вака, со луѓе – нелуѓе без трошка морал, со нетрпение го чекаме денот кога се ќе биде поинаку. Денот кога зависниците нема да ги конзумираат “своите потреби“ сред бел ден и каде ќе му текне, денот кога вработените во буџетските установи ќе заминуваат навреме во пензија, а не да продолжуваат и чуваат место за синовите, ќерките и внуците, денот кога мороните со скапи машини кои секојдневно се опасност по животот на граѓаните со своето асоцијално сообраќајно однесување - ќе бидат дебело санкционирани поради тоа, денот кога партиските јуришници ќе бидат само тоа – партиски јуришници, а не експерти по се и сешто, денот кога посетеноста на културните настани нема да ни зависи од бројката на роднини со кои располагаме – туку од квалитетот на понуденото и едуцираноста на публиката која е потребна како капка вода.

Читам (гледам, слушам) денеска, платите оделе нагоре, инвестициите во спортот биле секојдневие, пушењето било штетно по здравјето, за неуспехот на Евровизијата ни биле сите виновни. Не сум економист, ама знам дека денеска цигарите ги поскапеа и ми удрија здраво по џебот. Сигурно го знаете вицот кога разговарале двајца пријатели и непушачот му броел на пушачот колку пари ќе заштедел ако не пушел, ќе возел мерцедес со тие пари. Арно ама и непушачот не вози мерцедес и е голтар со симптоми за на психијатар, во пакет со мороните кои се паркираат на пешачки, минуваат на црвено, заедно со новопечените експерти од сите области кои од стапнување на терен го имаат само топорењето пред микрофон пред новинарчињата кои за интересот на медиумските газди се во состојба семејството да си го избербатат и, прости ми Боже, ко да излегле од полскиот клозет кој сеуште им стои во дворот додека тие се обидуваат да бидат нешто друго од она што се во животот – чиста нула со, безобразно кажано, информации кои смрдат од далеку. А да зборуваме за  инвестиции во спортот, кога Градскиот стадион ни е во тотално распаѓање, кога се фалиме со државни и локални пари потрошени за спортот, а се радуваме на (сепак ретките) успеси на приватните спортски клубови, нешто и овде не ќе да е во ред. А за Евровизијата, еколозите кои се залепени до актуелните власти, сообраќајната анархија низ кавадаречките улици, нерегистрираните (незаконските) приватни “школи“ за разно – разни балети, модерни танци, класични музики, гитари, странски јазици, детски песни, пуканките, таканаречените американски крофни и фарбаниот “благ бубаќ“ кои се продаваат на Градскиот плоштад – се  е чиста нехигиена и опасност по психичкото, урбаното и телесното здравје. За се друго, во некоја наредна прилика.

П.С. А тоа дека сум сеуште овде, заработувам за (каков – таков) живот, творам, љубам, се дружам, ги почитувам луѓето, се борам на свој начин Кавадарци да биде пристојно место за живеење и сеуште ја немам купено картата во еден правец, не значи дека немам желба да отидам на Куба додека е жив Фидел Кастро. Не значи дека немам желба да прошетам низ плоштадите и галериите на Берлин и Париз, по чаршиите на Истанбул, по парковите на Виена, низ квартовите на Њујорк, по пазарите на Будимпешта, не значи дека немам желба да заминам одовде, некаде каде различните се нормални и каде Сонцето за сите грее подеднакво.

By

Марјан Т.

Бул.“Џон Ленон“ 3

Кавадарци