Saturday, July 16, 2016

Блузирање (200-230)

(прва кавадаречка колумна)

Своевремено,во Кавадарци имаше велосипедски полициски патроли. Тоа е многу подоцна од времето кога низ улиците на Кавадарци имаше полицајци позорникари. Овие вториве беа  своевидни маалски полицајци, така да приказната е едноставна – со самото нивно поминување низ (и најзабаталените) кавадаречките улици и улички, граѓаните беа побезбедни и иако тоа денес е незамисливо, во градот никој не ги заклучуваше влезните врати, сопствениците на возила не паркираа на пешачки, на места за инвалиди и слични места на кои во нормалните држави се добиваат дебели казни, а крадците “вршеа“ на свој ризик да бидат фатени кратко по грабежот. Оти во тоа време, комшиите беа комшии и на сите ни беше битна безбедноста на улиците и маалата, а со тоа и безбедноста на нашите најблиски од најмлади до најстари.
Овие првите спомнати на почетокот, денес би биле само дел од ретките градски велосипедисти, кои не можат глава да кренат од узурпираните тротоари и улиците на кои господари се сопствениците на моќни превозни средства, кои се паркирани на сите (невозможни места) додека пиат кафе во некој од шема локалите, каде што паркирањето и не е дозволено. Со оглед на тоа што сум доживотно определен да бидам пешак и градски велосипедист (на кого велосипедот му е светост), ќе простите, ама ќе ве “гњавам“ со сообраќајните згоди и незгоди низ Кавадарци. И секако, чат – пат со по некој пешачки “феномен“. Особено што сум еден од оние низ градот, на кои му го украдоа велосипедот на сред бел ден и тоа во зградата во која живее.
Инаку, Кавадарци живее и ова лето на плус четириесет. Вода за пиење и лична хигиена има, ама спорадичните прекини внесуваат нелагодност и покрај ветувањата дека наредните пеесет години градот е обезбеден со вода. И види ти работа, на тие прекини во водоснабдувањето, кога реагираме најнормално, како граѓани со потреби, редовно се јавуваат “бранители“ спремни за кавга, со потсетување дека до пред некоја година сме имале редовни рестрикции на вода, а денес не е така. Токму поради тоа што не е така, потребно е дебело објаснување за спорадичните недостатоци, оти, нели, (да се повториме) проблемите со водоснабдувањето биле решени за наредните пеесет години. А и “бранителите“ треба да научат дека еден град (држава) станува подобро место за живеење токму поради критичарите кои аргументирано укажуваат на недостатоците во секојдневното живеење. Ако на “бранителите“ им е вака добро, нека им е. Мене не ми е. Нека си се “возат“ бранителски и арогантно по прикрпените улици, нека шетаат по узурпираните тротоари. Оти патриотизмот и локалпатриотизмот значат се, само не тапкање во место, непочитување на законите и плукање по малку поинаквите. Критиката на општествените недостатоци (од озгора до најдолу) значи дека не си се задоволил со “наведната глава сабја не ја сече“.
Да, лето во Кавадарци. А до пред некоја година летата во градот беа најподносливи во Градскиот парк. Арно ама, денес Градскиот парк е по некоја случајност и по малку опасно место, што поради темницата, што поради узурпацијата на негови битни делови. Да се цитирам од минатата наша средба “јебале вас зграде, да вас јебале“. На потегот од ресторанот Бриони, покрај поранешната (денес градска џунгла) дискотека “Ла Луна“ до таканаречената “Винска куќа“ ризик е особено за пешаците, со катастрофата која се случува на сите патеки низ Градскиот парк – коцките бараат итно реновирање, осветлувањето мора да биде редовно одржувано (и покрај рушителските намери на баграта на која ништо не и значи општественото добро), на Спомен костурницата и е потребно итно реновирање и воспоставување на градска служба која ќе се грижи за коските на загинатите борци против фашизмот. Да, за оние кои во едни (не)времиња животот го дале за да денес ние се изживуваме врз нивните останки. Всушност, овде таквите (не)времиња траат долго, предолго.
П.С. Мал јубилеј на оваа самобендисано наречена “прва кавадаречка колумна“. 200 изданија на интернет блог платформите, а 230 од самите почетоци во тогашниот двонеделник “Тиквешка хроника“. Инаку, пеколните горештини изминативе десетина дена во Кавадарци (и пошироко) поднамалија. Ама тоа не значи дека треба да заборавиме дека градот не е ничија приватна прчија во која оние што со (наши) пари се платени за функционирање на (какви – такви) закони се и најмолчаливите одобрувачи на сите негативности кои 24/7 ни се случуваат.

By
Марјан Т.
Бул.“Џон Ленон“ 3

Кавадарци

Saturday, July 2, 2016

Блузирање (199-229)



(прва кавадаречка колумна)

Му должам големо извинување на Марјан, кој созреваше како личност таму некаде крајот на седумдесетите, почетокот на осумдесетите на минатиот век. Опкружен со книги, стрипови, плочи и луѓе слични на него, тераше напред убеден дека секој нареден ден ќе биде поубав и по вреден за живеење - во неговото Кавадарци. Ма тераше тој некои фини нешта, се плеткаше во организација на некои урбани настани, пушташе музика во некои ептен градски места, се мешаше по рок фестивали, почна да ја пласира својата урбана поезија, море го фати оптимизмот. Прошета троа повеќе и можеше да направи споредба. Пих, па Кавадарци е како измислен за фини нешта, за добрите луѓе еден ден го дочекаат својот роден град како пристојно место за живеење. Морам да му се извинам, ама незнам како?!
Тераше Марјан и натаму и верувам дека денес ме проколнува, затоа што неговото посакувано Кавадарци и ова денес немаат никаква сличност. Еден од моментите е што тој е растен во центарот на градот, на Илинденска и на Градскиот плоштад и што низ ебените транзициски години нит’ имаме плоштад (ако а есапиме морничавата ледина на местото од стариот за таква), ниту пак Илинденска има некаква серозна врска со главна улица на еден град. Ме проколнува тој Марјан од крајот на седумдесетите и почетокот на осумдесетите на минатиот век, оти денешно Кавадарци е далеку од сите дефиниции на пристојна урбана средина. Му должам извинување, ама не сум многу сигурен дали ќе го прифати. Оти не успеав да победам во борбата за подобро Кавадарци. Ниту јас, ниту луѓето кои (малку, ама) сеуште се тука. А не е да не е, борбата сеуште трае и можеби еден убав ден, ама еден стварно убав ден, ќе доживеам тој Марјан да ми прости што не успеавме. Оти животот е заебан за живеење и малку се луѓето кои можат да го разберат. Барем не оние кои живеат во филмот од двеста евра месечно, чиј режисер не убедува дека има и полошо. Е има – а тоа е да остане вака како што е, Кавадарци ни на небо ни на земја, Кавадарци во кое транзициската багра ги уништува и последните урбани карактеристики, во секој сегмент на секојдневието кое се почесто станува неподносливо. Ете и Градскиот парк го разнебитија, “јебале вас зграде, да вас јебале“, по дома ни влегоа мороните. И додека му се извинувам на Марјан од доцните седумдесети и почетоците на осумдесетите на минатиот век, се си мислам дека моето извинување ќе допре до малкумина, оти толку и останаа на кои Кавадарци им беше се. Им беше Кавадарци на Петар Мазев, Ристо Соколов Сокол, Глигор Чемерски,  Глигор Стефанов, Елпида Хаџи – Василева, на Токму така, Нерв, Скајлаб, Журнал, на поети, фотографи и останати стокмени градски ликови. Им беше Кавадарци – град во кој тогаш се одржувала најпрестижната манифестација во државата -  “Тиквешки гроздобер“, денес разнебитена и отерана на сантим од дното, оти виното тукашно е да се слави, а не да си ги полниш џеповите, клетви ги фатиле - та ги осакатиле. Поради таквите, желни за пари и власт ни заминаа најубавите луѓе, џенем во некој нова татковина, во некое друго Кавадарци. Оти каде и да се, го сонуваат сонот за Кавадарци пристојно место за живеење. Марјан – Извини, ја заебавме работата!
П.С. Нека 10 јули, како ден на раѓање на еден од најубавите кавадаречки градски ликови Дејан Костов Лиса, ни биде мотив за утре, задутре, за денот после руралната апокалипса која Кавадарци и неговите граѓани не ја заслужија. Се гледаме на едно фино дружење во Градски парк Кавадарци, во летна приквечерина на “Денот кога се роди добриот човек“, манифестација малку поинаква од останатите во градот и која еве годинава се одржува по петти пат. Реткост во Кавадарци.

By
Марјан Т.
Бул.“Џон Ленон“ 3
Кавадарци